Ο κύριος Πέτρος, ένας πληθωρικός σε κιλά και
συμπεριφορά άνθρωπος, πέρασε μέσα από τα υπαλληλικά μου χρόνια ως ένας απ’ τους καλύτερους
προϊσταμένους που είχα και ίσως ο
άνθρωπος με το περισσότερο χιούμορ.
Στο ίδιο γραφείο για δύο χρόνια είχα την ευκαιρία
να τον γνωρίσω καλά και να δω το
χαρακτήρα του να ξετυλίγει κάθε πτυχή του.
Ο άνθρωπος αυτός ήταν
μετρίου αναστήματος, παχύσαρκος, ο κορμός του δεν ξεχώριζε από το μεγάλο του κεφάλι με τα κρεμαστά προγούλια του και ήταν πάντα κορδωμένος όταν βάδιζε, εξ αιτίας της μεγάλης του κοιλιάς.
Για το παρουσιαστικό του αυτοσαρκαζόταν και έλεγε για
να μας κάνει να γελάμε, πως η μητέρα του θύμωνε όταν τον έλεγαν χοντρό και διόρθωνε λέγοντας πως δεν είναι χοντρός αλλά « αφράτος ».
H καρέκλα του γραφείου του ήταν μια παλιά ξύλινη, που την είχε φέρει απ' το σπίτι του, γιατί μέσα στις περιστρεφόμενες καρέκλες γραφείου με μπράτσα σφήνωνε και δεν μπορούσε να σηκωθεί.
Την καλημέρα του συνόδευε κάθε πρωί ένα μεγάλο χαμόγελο και μετά ρώταγε τον κάθε ένα από εμάς τους υφισταμένους του, πως είμαστε
και πως είναι οι οικογένειές μας.
Σαν άνοιγαν οι πόρτες για το κοινό, μέσα στο γραφείο
γινόταν το «έλα να δεις». Πολίτες σε ουρές που ζήταγαν άμεση εξυπηρέτηση, κάποτε
φωνές και απαιτήσεις υπερβολικές, κάποτε εκνευρισμοί γέμιζαν την καθημερινότητά
μας χωρίς να μας αφήνουν ποτέ να πλήξουμε.
Μέσα σ’ αυτόν τον καθημερινό πανικό, ο κύριος Πέτρος
είχε αναλάβει το ρόλο του πυροσβέστη!
Όταν κάποιος πολίτης ερχόταν εριστικός και είχε όρεξη
για καυγά τον παραπέμπαμε αμέσως στον
κύριο Πέτρο, ο οποίος ήταν ειδικός να σβήνει φωτιές.
Εμείς πέφταμε με τα μούτρα στη δουλειά για να δούμε
την ουρά να λιγοστεύει σιγά – σιγά και να τελειώνει κατά τη 1 το μεσημέρι, κι
εκείνος με την ήρεμη αργή και επιβλητική ομιλία του προσπαθούσε να πείσει τον πολίτη
ότι το πρόβλημά του θα έβρισκε λύση αρκεί να είχε υπομονή και καλή διάθεση.
Συνήθως τα κατάφερνε.
Περισσότερες απαιτήσεις δεν είχαμε από εκείνον γιατί
τα πολλά κιλά του και η ηλικία του δεν του επέτρεπαν να μπει στην καθημερινή μάχη,
αλλά αυτό που έκανε μας αρκούσε.
Κάθε πρωί έβγαινε έξω γύρω στις 10 για να κάνει τον
κύκλο του τετραγώνου να ξεπιαστεί, όπως έλεγε, κι εμείς γελάγαμε όταν τον
βλέπαμε να περνάει πρώτα απ’ το απέναντι τυροπιτάδικο, να αγοράζει δύο τυρόπιτες και να τις τρώει καθώς έκανε το
γύρο του τετραγώνου. Όταν επέστρεφε, ποτέ δεν έλεγε ότι είχε ήδη χτυπήσει στα κρυφά δύο
τυρόπιτες σε χρόνο ντε τε!!!
Γύρω στις 11, σκυμμένη εγώ πάνω στα
τεράστια βιβλία με το κοινό ολόγυρά μου χωρίς ελεύθερο οπτικό πεδίο για να βλέπουμε ο ένας
τον άλλο, ξεκίναγε το καθημερινό μας παιχνίδι. Είχε πια καθιερωθεί και ο κύριος Πέτρος ΄δεν αισθανόταν καλά αν πέρναγε η ώρα και ξέχναγα να τον ρωτήσω:
«Κύριε Πέτρο, τι θα φάτε σήμερα;»¨
«Μισό λεπτό να πάρω τηλέφωνο τη Λιλή και θα σου απαντήσω αμέσως»
έλεγε και αμέσως έπιανε το τηλέφωνο και μιλούσε με τη Λιλή τη
γυναίκα του, μια χρυσή, ήσυχη, μικροσκοπική και αδύνατη κυρία, που τον πρόσεχε σαν τα μάτια της και τον
φρόντιζε με ένα τρόπο που μόνο οι παλιότερες γυναίκες ήξεραν.
Μόλις έκλεινε το τηλέφωνο, ενώπιον ίσως και 40 πολιτών, που περίμεναν στην ουρά, φώναζε δυνατά το
μενού της ημέρας, πράγμα που έκανε τους μισούς
πολίτες της ουράς να γελάνε και τους άλλους μισούς να ξερογλείφονται απ’ την παραστατικότητα της περιγραφής. Μερικοί δύστροποι δυσανασχετούσαν που δεν έμπαινε κι εκείνος στην εξυπηρέτηση του κοινού, αλλά αυτοί ήταν πολύ λίγοι.
Έτσι λοιπόν άκουγες μέσα στη μεγάλη αίθουσα με φωνή
τελάλη έναν παχύσαρκο κύριο να σηκώνεται όρθιος και να λέει:
«Σήμερα η Λιλή μου, μου μαγειρεύει φασολάκια λαδερά
από τη λαϊκή με πατάτες. Έχουμε και ωραία φέτα Καλαβρύτων, θα πάρω και ψωμάκι
προζυμένιο για να βουτήξουμε στο λαδάκι και θα περάσουμε μπέικα και σήμερα » ή
"Ποιος τη χάρη μου σήμερα!!! η Λιλή μου μαγειρεύει γιουβαρλάκια αυγολέμονο και για συμπλήρωμα ένα αυγουλάκι τηγανητό."
Αμέσως εγώ πέρναγα στην επόμενη ερώτηση.
«Και τι επιδόρπιο;»
Ο κύριος Πέτρος απαντούσε με την ίδια δυνατή φωνή.
«Τι ρωτάς Φλώρα, ακόμη δεν το έμαθες ότι η Λιλή μου κρατάει για έκπληξη κάθε
μέρα το επιδόρπιο; Πάντως μη στεναχωριέσαι, αν
έχει φτιάξει κάτι καλό αύριο το πρωί θα σας φέρω.»
Πράγματι όταν η κυρία Λιλή έφτιαχνε κάτι καλό, το
έφτιαχνε και για τους πέντε που δουλεύαμε μαζί με τον κύριο Πέτρο.
Ένα πρωί ο κύριος Πέτρος φθάνει αργοπορημένος στο γραφείο σε άσχημη κατάσταση.
Είχε συνάχι, βήχα και κόκκινα μάτια. Κάθισε στο γραφείο του και μας ανακοίνωσε ότι είναι άρρωστος
με βαριά γρίπη και 40 πυρετό.
«Τη βγάζω δεν τη βγάζω ως το μεσημέρι» μας δήλωσε, ώστε
να είμαστε σε ετοιμότητα μήπως πέσει σε κώμα!!!
Ο πυρετός του ήταν το πολύ μέχρι 37, αλλά του άρεσε γενικώς να μεγαλοποιεί τις
καταστάσεις κι εμείς το ξέραμε αυτό και τον αφήναμε να ζει την αρρώστια του, όπως
εκείνος την ήθελε, χωρίς να τον προσγειώνουμε στην πραγματικότητα.
Κατά τις 9 το
ίδιο εκείνο πρωί, η Ελένη, η μικρότερη του τμήματος σηκώνεται απ’ το γραφείο της
για να πάει να πάρει κάτι να φάει και ρωτάει και τους υπόλοιπους μήπως θέλουμε κάτι κι εμείς.
Ρωτάει και τον κύριο Πέτρο κι εκείνος της
απαντάει:
«Για φαγητό είμαι εγώ τώρα Ελένη μου, στα χάλια που
έχω!!! Με τόσο πυρετό τι να φάω; Όχι Ελένη μου δεν θέλω τίποτα.»
«Εντάξει κύριε Πέτρο» λέει η Ελένη και δεν επιμένει
περισσότερο.
Μόλις ο κύριος Πέτρος συνειδητοποιεί ότι η Ελένη
άνοιξε το πόμολο της πόρτας για να βγει έξω, πανικόβλητος της φωνάζει:
«Ελένη, Ελένη, γύρνα πίσω. Με τόσο πυρετό που έχω εγώ
επιτρέπεται να κάνω δίαιτα; Πάρε μου κι εμένα μια μπουγάτσα μήπως συνέλθω ο
άμοιρος.»
Ο γλυκός μας κύριος Πέτρος, έχει βγει εδώ και δεκαπέντε
περίπου χρόνια σε σύνταξη, όμως ποτέ δεν ξεχνάω το περιστατικό αυτό και το
διηγούμαι σαν ανέκδοτο.
Προσφάτως τον συνάντησα μέσα σ’ ένα super market μαζί με την κομψότατη κυρία Λιλή
του και χάρηκα πολύ που τον είδα να είναι μια χαρά, παρά τα πολλά κιλά του.
Ο ίδιος βέβαια, με τον πληθωρικό και υπερβολικό του
τρόπο, μου δήλωσε με βροντερή φωνή, που ακούστηκε σχεδόν σε όλο το super market:
"Κακά τα ψέματα Φλώρα μου, τα γεράματα είναι βαριά
υπόθεση!!!"
Νιώθω ευγνώμων σ’ αυτόν τον άνθρωπο γιατί ήταν η αιτία
που εκείνα τα δύσκολα χρόνια της υπηρεσιακής
τρέλας, μαζί περάσαμε πολύ καλά.
Ήταν ο καλός του χαρακτήρας που μας έκανε να αντέχουμε την πίεση του κοινού και το αστείρευτο χιούμορ του, που νοστίμευε την άγευστη καθημερινότητά μας.
Και μην ξεχνάτε ότι
το 8ο παιχνίδι του 2ου κύκλου
"ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ "
ξεκίνησε και περιμένει τις συμμετοχές σας.
Πληροφορίες αναλυτικές
σε σχέση με το παιχνίδι μας